Meitnerio

Txantiloi:Elementu kimiko infotaula Meitnerioa elementu kimiko sintetiko bat da, zeinen sinboloa Mt den eta bere zenbaki atomikoa 109. 7. periodoko 9. taldean kokatzen den d serieko elementu transaktinido bat da.

Meitnerioa 1982ko abuztuaren 29an sintetizatu zuen lehen aldiz Peter Armbrusterrek. Gottfried Münzenbergek zuzendutako Alemaniako ikerketa talde batek, Darmstadteko Ioi Astunen Ikerketa Institutuan (Gesellschaft für Schwerionenforcement), ${\phantom{A}}_{\phantom{\mathrm{B}}}^{\phantom{209}}{\phantom{A}}_{\phantom{2}\mathrm{B}}^{\phantom{2}209}\mathrm{i}$-a bonbardatuz lortu zuen, ${\phantom{A}}_{\phantom{\mathrm{F}}}^{\phantom{58}}{\phantom{A}}_{\phantom{2}\mathrm{F}}^{\phantom{2}58}\mathrm{e}$ nukleo azeleratuekin. Elementu horren sorrerak fusio nuklearreko teknikak erabil zitezkeela erakutsi zuen, batez ere, nukleo astun berriak sortzeko.

Lise Meitner jatorri austriar eta suediarreko matematikari eta fisikariaren omenez, Meitnerio izena jarri zitzaion.

Isotopoak

Meitnerioak ez du isotopo egonkorrik, ezta berez sortzen denik ere. Hainbat isotopo erradioaktibo sintetizatu dira laborategian, bi atomo fusionatuz edo elementu astunagoen gainbehera behatuz. Meitnerioaren zortzi isotopo ezberdin deskribatu dira 266 , 268, 270 eta 274-278 masa-zenbakiekin, eta horietako bik, ${\phantom{A}}_{\phantom{\mathrm{M}}}^{\phantom{268}}{\phantom{A}}_{\phantom{2}\mathrm{M}}^{\phantom{2}268}\mathrm{t}$-k eta ${\phantom{A}}_{\phantom{\mathrm{M}}}^{\phantom{270}}{\phantom{A}}_{\phantom{2}\mathrm{M}}^{\phantom{2}270}\mathrm{t}$-k , egoera metaegonkor egiaztatu gabeak dituzte.

Meitnerioaren isotopo guztiak oso ezegonkorrak eta erradiaktiboak dira; oro har, isotopo astunenak arinenak baino egonkorragoak dira. ${\phantom{A}}_{\phantom{\mathrm{M}}}^{\phantom{278}}{\phantom{A}}_{\phantom{2}\mathrm{M}}^{\phantom{2}278}\mathrm{t}$-a ezagutzen den isotoporik egonkorrena eta astunena da.

Izendapena

Mendeleeven nomenklaturaren arabera, izen gabeko eta aurkitu gabeko elementuak bezala adierazi dira. Honen arabera, meitnerioa eka-iridium deritzo. 1979an, IUPACek zenbait gomendio argitaratu zituen, haien artean, elementuari "unnilennium" izena jarriz. Nahiz eta komunitate kimikoan oso erabilia izan maila guztietan, kimikako ikasgeletatik ikasliburu aurreratuetaraino, gomendioak ez ziren kontuan hartu arlo horretako zientzialarien artean, eta "109 elementua" esaten zitzaion, E109, (109) sinboloarekin, edo, besterik gabe, "meitnerium" izena erabiltzen zuten.

Meitnerio izena 104tik 109ra bitarteko elementuen izenei buruz argudiatu zen, baina meitnerium izan zen proposamen bakarra eta ez zen inoiz eztabaidatu. 1994an, IUPACek gomendatu zuen izena, eta 1997an onartu zen ofizialki.

Aurreikusitako propietateak

Propietate nuklearrak izan ezik, meitnerioaren edo bere konposatuen propietaterik ez da neurtu, bere ekoizpena oso mugatua eta garestia delako. Gainera, konposatuak oso azkar gainbeheratzen dira. Meitnerio metalaren propietateak, oraindik ez dira ezagutzen eta suposizioak baino ez daude.

Propietate kimikoak

Meitnerioa trantsizio metalen 6d serieko zazpigarren elementua da, eta platinozko metalen oso antzekoa da. Bere ionizazio potentzialei eta erradio atomiko eta ionikoari buruzko kalkuluak, bere iridio homologo arinagoaren antzekoak dira, hau da, meitnerioaren oinarrizko propietateak 9 elementuen (kobaltoa, rodioa eta iridioa) propietateen antzekoak dira.

Meitnerioaren balizko propietate kimikoen iragarpenak ez du arreta handirik jaso azkenaldian. Meitnerioa metal noblea izatea espero da. Espero da elektrodoen potentzial estandarra Mt3+/Mt bikotearentzat 0,8 V izango dela. 9 elementu arinenen oxidazio-egoera egonkorrenetan oinarrituta, metitnerioaren oxidazio-egoerarik egonkorrenak +6, +3 eta +1 izango direla aurreikusten da, eta +3 egoerarik egonkorrena izango da soluzio urtsuetan.

Propietate fisikoak

Espero da meitnerioa elementu solidoa izatea baldintza normaletan, eta aurpegian zentratutako kristal kubikoko egitura bat bereganatzea. Oso metal astuna da, 27 eta 28 g/cm3 bitarteko dentsitatea duena. Meitnerioa paramagnetikoa izatea ere aurreikusten da.

Kimika experimentala

Meitnerio taula periodikoko lehen elementua da, eta oraindik ez da haren kimika ikertu. Oraindik ez da meitneriumaren ezaugarri kimikoen inolako zalantzarik gabeko zehaztapenik ezarri, meitnerium isotopoen bizitza erabilgarriaren iraupen laburragatik eta oso eskala txikian azter daitezkeen konposatu lurrunkorren kopuru mugatuengatik. Nahiko lurrunkorrak izan daitezkeen meitnerium-konposatu bakanetako bat meitnerio hexafluoruroa da (MtF), iridio hexafluorurozko bere homologoa bezala (IrF6). Azkeneko hau, 60 °C-tik gora lurrunkorra da eta, beraz, meitneriumaren konposatu analogoa ere nahiko lurrunkorra izan daiteke; oktafluoruro lurrunkor bat (MtF) ere posible izan liteke. ${\phantom{A}}_{\phantom{\mathrm{M}}}^{\phantom{278}}{\phantom{A}}_{\phantom{2}\mathrm{M}}^{\phantom{2}278}\mathrm{t}$-a, meitnerio isotoporik egonkorrena zela frogatu zen. Bereizketa eta detekzioa modu jarraituan egin behar dira, elementu astunenen errendimenduak elementu arinenenak baino txikiagoak izango direla aurreikusten baita; bohriumerako eta hassiorako erabilitako bereizketa-teknika batzuk berrerabili ahal izango lirateke. Hala ere, meitnerioaren kimika esperimentalak ez du kopernizio eta livermorio elementurik astunenek adinako arretarik jaso.