Pellen ekuazioa

testwikitik
Nabigaziora joan Bilaketara joan
p=2 parametroarentzat, Pell-en ekuazioaren zenbait ebazpen diofantoar.
x22y2=1, ekuazioaren zenbait ebazpen diofantoar.

Pell-en ekuazio diofantoarra gisa honetako ekuazioa da: x2py2=1, zeinetan p zenbaki arrunt eta ez karratua den. Ekuazio diofantoarren helburua, zenbaki osoen gaineko ebazpenak ( ebazpen diofantoarrak ) determinatzea da, existitzen diren kasuan.

Pellen ekuazioaren: p, parametroaren balioa edozein zenbaki ez karratu izanik: (x,y)=(1,0), eta (x,y)=(1,0) beti dira ebazpen diofantoarrak: ebazpen neutroak izenda daitezke. Horregatik p zenbaki ez karratuarentzat, helburua: neutroak ez diren ebazpen diofantoarrak determinatzea da existitzen diren kasuan.

Pell-en ekuazio diofantoarraren problemak bi dira beraz: p zenbaki ez karratua emanik, ebazpen ez neutrorik ba ote duen determinatzea, eta duen kasuan ahal diren ebazpen guztiak determinatzea.

Irudian x22y2=1, ekuazioaren zenbait ebazpen diofantoar eta ez neutroak, gorriz adierazi dira: (x,y){(3,2),(3,2),(3,2),(3,2)}

Historia

Ekuazio honen ikerketa antzinakoa[1] da, eta ebazpena XVIII. mendean gauzatuko da.

Badirudi Euler-en nahaste baten ondorioz atxikitzen zaiola ekuazio hau Pell-i. Badirudi Eulerrek Wallis aipatu beharrean Pell aipatu zuela.

Evariste Galois (1811-1832)

Dirichlet-ek Pell en ekuazioa bateragarria dela frogatuko du. Hots: p edozein zenbaki arrunt ez karraturentzat, Pellen ekuaziak beti duela ebazpen ez neutro bat ( y0 ), (usategiaren printzipioa erabiliz).

Pell-en ekuazioak ebazpen ez neutro bat baldin badu, badu ebazpen minimo bat, eta ebazpen minimo honek ekuazio diofantikoaren ebazpen guztiak determinatzen ditu: oinarrizko ebazpena izendatzen da ebazpen minimo hau.

Oinarrizko ebazpena determinatzeko metodoa, zatiki jarraien bidez ebatziko dute: Euler(1748), Lagrange(1768) eta Galois(1828)-ek: zenbaki irrazional bikarratuak, zatiki jarraien bidezko garapenarekiko karakterizatuz.

Oinarrizko ebazpena

p zenbaki ez karratua emanik, Pell-en ekuazioa: x2py2=1, bateragarria dela frogatzen du Dirichlet-ek. Ondorioz ebazpen diofantoar ( ez neutroa ) bat existitzen da. Ekuazioaren ebazpenak, x2py2=1 hiperbolan daudenez, ebazpen diofantoar bakar bat existitzen da lehen koadrantean, jatorrira distantzia minimoa duena: ebazpen minimo hau izango da: Oinarrizko ebapena, (x,y)=(a,b), adieraziko da, hots: a2pb2=1. Irudian agertu den kasuan: x22y2=1, ren oinarrizko ebazpena: (a,b)=(3,2).

p=[a0,a1,a3,...,an,...] Zatiki jarraien bidezko garapena izango da.

Zatiki jarraien bidezko garapenaren n. hondarraRn(p)=[a0,a1,a3,...,an] adieraziko da.

Zenbaki irrazionala: p , erro modukoa izateagatik, Zatiki jarraien bidezko bere garapena, lehen koefizientetik aurrera periodikoa dela frogatuko du Galoisek, eta periodo hori: T, an=2a0 berdintza betetzen duen lehen zenbaki arrunta dela.

Honela: p=[a0,a1,a3,...,aT1,2a0] izango da zatiki jarraien bidezko garapena.

Ondorengoa dugu Pellen ekuazioaren oinarrizko ebazpena:

ab=RT1(p)=[a0,a1,a3,...,aT1] , T bikoitia bada.

ab=R2T1(p)=[a0,a1,a3,...,a2T1] , T bakoitia bada.

Irudian agertu den kasuan: p=[1,2], ondorioz: T=1, bakoitia.

Eta oinarrizko ebazpena: ab=R1(2)=[1,2]=1+12=32

Bateragarritasuna

Pellen ekuazioa, bateragarria da, p edozein zenbaki arrunt eta ez karratu izanik. Pell-en ekuazioak beti onartzen du ebazpen neutroa: x=1,y=0, horregatik bateragarria dela diogunean, neutroa ez den ebazpen baten existentziaz mintzo gara.

Peter Gustav Lejeune Dirichlet (1805-1859)

Pell-en ekuazioa bateragarria dela frogatuko da, p edozein zenbaki arrunt eta ez karratu izanik. Honetarako Dirichlet-en bidea jarraituz: Lema bat, korolario bat eta proposizio bat frogatuz.

Oharra: Notazioetan, [a,b] bitartea erabiliko da, [a,b]multzoa adierazteko, eta [x], berriz, x-ren zati osoa adierazteko.

, aleph zero sinboloak infinitu kontagarria adierazten du, eta |A|-k, A multzoaren elementu kopurua.

Zenbaki arrazionalak: ={pq:p,q}

Lema

α emanik, n-rentzat pq non |αpq|<1qn eta q[1,n].

Froga.

pq zenbaki arrazionala, p eta q suposatzen da orokortasuna galdu gabe.

n emanik, ondorengo segida eraikiko da: xj=jα[jα] non j[0,n].

xj=jα[jα][0,1)=k=0n1[kn,k+1n), j[0,n]-rentzat.

Honela n+1 zenbaki , n bitarte disjuntutan banatu dira, eta usategi printzipioa erabiliz, existitzen da bitarte bat, gutsienez bi zenbaki bere baitan dituena.

r,s[0,n], eta r<s non |xrxs|<1n

|xrxs|=|rαsα([rα][sα])|=(rs)|α[rα][sα]rs|<1n

r,s[0,n], eta r<s 1rsn. Honela q=rs eta p=[rα][sα] aukeratuz.

pqQ non |αpq|<1qn eta q[1,n].

Korolarioa (Dirichleten teorema)

α eta ={pq:|αpq|<1q2}||=

Froga

p=[α],q=1, hartuaz |α[α]1|<112[α]. Ondorioz .

Absurdura bideratuz suposa bedi, ||< dela (finitua).

||<ϵ=Min{|αr|:r}

Zenbaki arrazionalen arkimedesen ezaugarriagatik:n:1n<ϵ .

α eta n zenbakiei, aurreko Lema aplikatuz: pq:|αpq|<1qn;q[1,n]

Ondorioz, |αpq|<1qn1n<ϵpq∉

Eta bestalde |αpq|<1qn1q2pq

Absurdua denez ezinezkoa da finitua izatea||=

Proposizioa

p zenbaki arrunt eta ez karratua bada, Pell-en ekuazioak: x2py2=1 , badu ebazpen ez neutro bat.

Froga

p zenbaki arrunt eta ez karratua bada, p ez da zenbaki arrazionala: p.

α=p zenbakiari aurreko korolarioa aplikatuz, ||= , zeinetan:

={xy:|pxy|<1y2}.

  • Ondorengo emaitza frogatuko da hiru pausotan:

mZ;|m|<1+2p non |𝒜𝓂|=.

Zeinetan 𝒜m={(x,y)N×N:|x2py2|=m} multzoa den.

Bat: |1|=, forgatuko da, zeinetan 1={xy:|x2y2p|<1+2p} . Ondorengo desberdintzak betetzen dituzte multzoko zatikiek: xy emanik: |pxy|<1y2|ypx|<1y, eta desberdintza triangeluarra erabiliz:

|yp+x|=|2yp+xyp| 2yp+|xyp|<1y+2yp .

Bi zenbakien biderketa eginez:

|xyp||x+yp|=|x2py2| <1y(1y+2yp)=1y2+2p1+2p. Honela: xyxy1. Eta emaitza frogatzen da: 1;||=|1|=.

Bi |𝒜|= zeinetan 𝒜={(x,y)×:|x2py2|<1+2p}.

Ondorengo aplikazioa sortuko da: f:𝒜1, zeinetan f(x,y)=xy.

Erraz frogatzen da ondo definitutako aplikazioa dela, eta supraiektiboa dela.

f supraiektiboa |1||𝒜|.

1infinitua denez, 𝒜 ere infinitua da: |1|=|𝒜|=.

Hiru: mZ;|m|<1+2p non |𝒜m|=.

Zeinetan 𝒜m={(x,y)×:|x2py2|=m}multzoa den.

Multzoen arteko ondorengo berdintza betetzen da:

𝒜=|m|<1+2p𝒜m.

Absurdura bideratuz mZ;|m|<1+2p|𝒜m|< suposatzen bada.

|𝒜|=||m|<1+2p𝒜m||m|<1+2p|𝒜m|<. Multzo finituen batura finitua finitua izateagatik.

Honela, |𝒜|< ondorioztatu da, zeinak |𝒜|=, ukatzen duen: absurdua.

Existitzen da beraz 𝒜mmultzoren bat infinitu elementu dituena.

  • Behin mZ aukeratu dugularik ( |m|<1+2p) eta |𝒜m|=, 𝒜m multzoan Pellen ekuazioa betetzen duen ebazpen ez neutro bat existitzen dela frogatuko da. Ondorengo atalak frogatuz:

Bat: Ondorengo emaitza frogatuko da:

(x1,y1),(x2,y2)𝒜m: (x1,y1)(x2,y2), x1x2(mod|m|);y1y2(mod|m|) .

f:𝒜mZ|m|×Z|m|, aplikazioa eraikiko da zeinetan f(x,y)=(x+|m|Z,y+|m|Z), x+|m|ZZ|m|={0¯,1¯,...,m1} eraztuneko elementuak izanik.

𝒜m Multzoa infinitua izateagatik eta Z|m|×Z|m|, multzoa berriz finitua, irudi berdineko bi elementu desberdin existitzen direla ondoriozta daiteke ( zentzu zorrotzean infinitu ere exititu arren). |𝒜m|=, eta |Z|m|×Z|m||=m2 (x1,y1),(x2,y2)𝒜m.

f(x1,y1)=f(x2,y2) eta (x1,y1)(x2,y2). (x1,y1),(x2,y2)𝒜m non

(x1+|m|Z,y1+|m|Z)=(x2+|m|Z,y2+|m|Z) , honela (x1,y1),(x2,y2)𝒜m:

(x1,y1)(x2,y2) eta x1x2(mod|m|);y1y2(mod|m|).

Bi: Ondorengo erlazioa frogatuko da: zkh(x1,y1)=zkh(x2,y2)=d.

d/zkh(x1,y1)d/zkh(x2,y2)frogatuko da, lehenik. d/zkh(x1,y1)d/x1;d/y1{d2/x12;d2/y12x12py12=md2/m{{d/x1;d/mx1x2(mod|m|)d/x2{d/y1;d/my1y2(mod|m|)d/y2d/zkt(x2,y2).

Eta modu berean argudiatzen da: d/zkh(x2,y2)d/zkh(x1,y1).

Ondorioz:zkh(x1,y1)=zkh(x2,y2)=d.

Hiru: (x1x2py1y2,x1y2x2y1)𝒜mfrogatuko da.

(x1,y1),(x2,y2)𝒜m(x1x2py1y2,x1y2x2y1)𝒜m.

(x12py12)(x22py22)=(x1x2py1y2)2p(x1y2x2y1)2=m2.

Lau: x1y2x2y10(mod|m|) eta x1x2py1y20(mod|m|)frogatuko da.

{x2x10(mod|m|)y2(x2x1)0(mod|m|)y2y10(mod|m|)x2(y2y1)0(mod|m|)

Kenketa eginez: x1y2x2y10(mod|m|)

x1y2x2y10(mod|m|)(x1y2x2y1)20(modm2){(x1x2py1y2)2p(x1y2x2y1)2=m2(x1y2x2y1)20(modm2)(x1x2py1y2)20(modm2)
(x1x2py1y2)20(modm2)x1x2py1y20(mod|m|).

x1x2py1y20(mod|m|).

Bost: Pellen ekuazioaren ebazpen bat existitzen dela frogatuko da.

(u,v)×:u2pv2=1

{x1y2x2y10(mod|m|)x1x2py1y20(mod|m|)u,v non {x1y2x2y1=vmx1x2py1y2=um

(x12py12)(x22py22)=(x1x2py1y2)2p(x1y2x2y1)2=m2.

(x1x2py1y2)2p(x1y2x2y1)2=m2(um)2p(vm)2=m2u2pv2=1

Ondorioz Pell ekuazioaren ebazpen bat existitzen da: x=u,y=v.

Sei: Ebazpena ez dela neutroa frogatuko da: v0.

Absurdura bideratuz, v=0 baldin bada: x1y2=x2y1.

zkt(x1,y1)=zkt(x2,y2)=d denez ondorengo zenbakiak sortuko dira:

x1=dx'1,x2=dx'2,y1=dy'1,y2=dy'2.

Zenbaki hauen zatitzaile komunetako handiena:

zkt(x1,y1)=zkt(x2,y2)=dzkt(x'1,y'1)=zkt(x'2,y'2)=1.

Eta: x1y2=x2y1x'1y'2=x'2y'1

{{x'1y'2=x'2y'1zkt(x'1,y'1)=1y'2y'1=x'2x'1{x'1y'2=x'2y'1zkt(x'2,y'2)=1x'1x'2=y'1y'2.

Zenbaki oso bat bere alderantzizkoaren berdina bada, zenbaki oso hori: 1 edo -1 da.

x'2x'1=1x2=x1 bada, bietako bat negatiboa da, eta aukeraketa x+|m|ZZ|m|={0¯,1¯,...,m1} multzotik egin da ezinezkoa.

x'2x'1=1, bada (x'1,y'1)=(x'2,y'2)(x1,y1)=(x2,y2) . Zeinak osagaien aukeraketa ukatzen duen, ezinezkoa.

Ondorioz: v0.

Adibideak

Lehena:

p=21, ez da karratua, eta beraz: x221y2=1, bateragarria.

21=[4,1,1,2,1,1,8], zatiki jarraien bidezko garapena.

T=6, bikoitia denez:

Ebazpen minimoa: a221b2=1.

ab=RT1=R5=[4,1,1,2,1,1]=5512a=55,b=12.

Lehen koadranteko ebazpen guztiak: n

xn=(55+1221)n+(551221)n2

yn=(55+1221)n(551221)n221

Bigarrena:

p=53, ez da karratua, beraz: x253y2=1, bateragarria da.

53=[7,3,1,1,3,14], zatiki jarraien bidezko garapena.

T=5, bakoitia denez:

Ebazpen minimoa: a221b2=1

ab=R2T1=R9=[7,3,1,1,3,14,3,1,1,3]=662499100a=66249,b=9100

Eta lehen koadranteko ebazpen guztiak: n

xn=(66249+910053)n+(66249910053)n2yn=(66249+910053)n(66249910053)n253

Ebazpenak

p -ren edozein baliorentzat (x,y)=(1,0) edo (x,y)=(1,0), beti dira x2py2=1, ekuazioaren ebazpen. Ebazpen hauek ebazpen neutroak edo berealakoak izendatzen dira.

(x,y)=(a,b), x2py2=1 ekuazioaren ebazpena bada eta bi osagaiak positiboak badira: a>0;b>0, ebazpen hori ebazpen positibo izendatuko da .(Testuinguru honetan).

Definizioa

p Zenbaki arrunt eta ez karratua izanik, (x,y)=(a,b), x2py2=1 ekuazioaren oinarrizko ebazpena izendatuko da, (a,b) positiboa bada ( hots: a>0;b>0), eta edozein ebazpen positibo emanik: (x,y)=(c,d)bd.

Ondorengo proposizioan oinarrizko ebazpena existitzen dela frogatuko da.

Proposizioa

p Zenbaki arrunt eta ez karratua izanik, x2py2=1 ekuazioak badu oinarrizko ebazpena.

Froga

Dirichleten emaitzagatik: p Zenbaki arrunt eta ez karratua izanik, x2py2=1 ekuazioak badu ebazpen ez neutro bat: (c,d), eta beraz: (c,d),(c,d) eta (c,d)zenbakiak ere ebazpen ez neutroak dira. Horietako bakar bat da positiboa: (c,d) positiboa dela suposatuko da orokortasuna galdu gabe. Honela:

c=1+pd2 Min{y:1+py2}

b=Min{y:1+py2};a=1+pb2 aukeratuz ebazpen minimoa edo oinarrizko ebazpena existitzen da.

Proposizioa

p Zenbaki arrunt eta ez karratua izanik, (x,y)=(a,b), x2py2=1 ekuazioaren oinarrizko

ebazpena bada. Ebazpen positibo guztiak ondorengo multzoan daude:

{(an,bn):an+bnp=(a+bp)n:n1}

Froga

  • n1,(an,bn) Ebazpena dela frogatuko da.

(x,y)=(a,b) Ebazpena denez: a2pb2=1(abp)(a+bp)=1

(a+bp)(abp)=1n1,(a+bp)n(abp)n=1n=1

(a+bp)n, adierazpena p aldagaia duen n. graduko polinomio gisara ikus daiteke. Newtonen bidezko binomioaren garapena eginez: (a+bp)n=an+bnp adierazten bada:(an,bn) koefizienteak modu bakarrean determinatzen dira:

an=(a+bp)n+(abp)n2, bp -ren berretzaile bakoitiak ezabatzen dira.

bn=(a+bp)n(abp)n2p, bp -ren berretzaile bikoitiak ezabatzen dira.

an2bn2p=(an+bnp)(anbnp)=(a+bp)n(abp)n=(a2b2p)=1n=1

  • Edozein ebazpen positibo (an,bn) gisakoa dela frogatuko da.

Absurdura bideratuz suposa bedi,(u0,v0) ebazpen positiboa dela eta ez dela (an,bn) gisakoa.

  1. (a+bp)nsegida ertsiki gorakorra denez, n-rekiko: n0. n0:(a+bp)n<u0+v0p<(a+bp)n+1(a+bp)n1<u0+v0pa+bp<(a+bp)n;n1bada
  2. u0+v0pa+bp=(u0+v0p)(abp)=u0av0bp+(v0au0b)p u1=u0av0bp;v1=v0au0b adieraziz ondorengo emaitza lortu da: (a+bp)n1<u1+v1p<(a+bp)n.
  3. Ikus dezagun (u1,v1)=(u0av0bp,v0au0b)ebazpena dela. (u0av0bp)2(v0au0b)2p=(u0a)2+(v0bp)2(v0a)2p(u0b)2p=(u0a)2+(v0bp)2(v0a)2p(u0b)2p=a2(u02v02p)+b2p(v02pu02)=a2b2p=1
  4. Ikus dezagun (u1,v1)=(u0av0bp,v0au0b)ebazpen positiboa dela. Edozein ebazpen positibok:(u,v) , ondorengo desberdintza betetzen du.(u+vp)(uvp)=1>00<uvp<1 , (u0,v0) eta (a,b)positiboak direnez:u1=u0av0bp>u0bpv0bp=(u0v0p)bp>0.
  5. Ikus dezagun beste osagaia: v1 positiboa dela. Absurdura bideratuz v10 bada.(u1)2(v1)2p=(u1+v1p)(u1v1p)=10<u1+v1p<1 . Eta bestalde: 1(a+bp)n1<u1+v1p<(a+bp)n, ezinezkoa. Eta ondorioz v1positiboa da.
  6. Ondorengo errekurrentzi araua ondorioaztatu da. Baldin eta existizen bada (u0,v0)ebazpen postiboa eta ez dena (an,bn) gisakoa, orduan existitzen da (u1,v1) :ebazpen positiboa, ez dena(an,bn)gisakoa, eta (u0,v0) baino txikiagoa.(a+bp)n<u0+v0p<(a+bp)n+1(a+bp)n1<u1+v1p<(a+bp)n Araua n aldiz errepikatuz: Existizen da :(un,vn), ebazpen positboa non:1=(a+bp)0<un+vnp<a+bp0<vn<b. Eta bestalde (a,b)ebazpen minioa izateagatik: bv0. Ezinezkoa da.
  7. Ondorioa: edozein ebazpen positibo (an,bn) gisakoa da.

Erreferentziak

Txantiloi:Erreferentzia zerrenda

Ikus, gainera

Kanpo estekak

Txantiloi:Autoritate kontrola